ผมเองเกิดที่ซอยทองหล่อ อยู่มาตั้งแต่เด็ก สมัยเมื่อห้าสิบกว่าปีก่อนแถวนี้ยังเป็นชานเมือง ทองหล่อเป็นซอยเล็กๆสองเลน มีคลองอยู่ฝั่งนึง มีฝูงวัวออกมาเดินในซอย บางทีเข้ามากินใบไม้ในบ้าน
ในทองหล่อ มีชุมชนอยู่แห่งหนึ่งซ่อนตัวอยู่ ชื่อชุมชนหลังสถานีทองหล่อ ตั้งอยู่บนพื้นที่คลองระบายน้ำเดิมที่อยู่ระหว่างกำแพงของคอนโดทองหล่อทาวเวอร์กับกำแพงของสถานีตำรวจทองหล่อ ชุมชนมีบ้านอยู่ประมาณ 42 หลังคาเรือน มีคนอยู่ประมาณ 200 คน เด็กๆก็จะเรียนโรงเรียนแถวนั้น เช่น โรงเรียนวัดภาษี โรงเรียนแจ่มจันทร์ โรงเรียนวัดธาตุทอง ส่วนคนทำงานก็จะทำงานในละแวกทองหล่อ เป็นแม่บ้าน แม่ครัว ทำงานในร้านอาหาร ห้างสรรพสินค้า ขับรถส่งของ ในแถบซอยทองหล่อ เอกมัย
ชุมชนนี้เป็นเหมือนกับชุมชนอีกสองพันกว่าแห่งที่กระจายตัวอยู่ทั่วทั้งกรุงเทพฯ ที่ได้รับผลกระทบจากวิกฤติไวรัสโควิดรุนแรง เริ่มจากสภาวะทางเศรษฐกิจ คนในชุมชนนี้ น่าจะเป็นกลุ่มแรกๆที่ถูกกระทบ โดนให้หยุดงาน ส่วนใหญ่เป็นลูกจ้างรายวัน หลายคนที่นั่งอยู่กับบ้านเฉยๆมาหลายอาทิตย์ จากนั้นที่น่าเป็นห่วงคือเรื่องสุขภาวะ เพราะสภาพการเป็นอยู่ที่แออัด การขาดแคลนอุปกรณ์อนามัยขั้นพื้นฐาน ทั้งหน้ากาก เจลล้างมือ เศรษฐกิจกับสุขภาพคือเรื่องเดียวกัน
วันนี้ผมชวนเพื่อนๆอาสาสมัคร แวะมาที่ชุมชนใกล้บ้านนี้ โดยเรามาสอนให้ชาวชุมชนทำแอลกอฮอล์เจลไว้ใช้ จัดเตรียมวัตถุดิบ (ซึ่งหายากมากๆ) หาหน้ากากผ้าซึ่งผลิตโดยชาวสลัมสี่ภาคมาแจกให้กับชุมชน ให้ความรู้เรื่องสุข อนามัย การล้างมือ การดูแลตัวเอง รับฟังปัญหา โดยพยายามรักษาระยะห่างสองเมตร ซึ่งทำได้ค่อนข้างยากในวิถีชีวิตของชาวชุมชน รู้ได้เลยว่า ชุมชนอยู่ในสภาพที่เปราะบางมากทั้งจากสภาวะเศรษฐกิจที่รุมเร้าและความเสี่ยงจากไวรัส ที่เข้ามาใกล้ตัวเข้าทุกที
ขณะที่สังคมกำลังอยู่ห่างกันเพื่อลดการระบาดของไวรัส แต่เรายังคงต้องใกล้กันให้มากขึ้นในความห่วงใย การดูแลกันและกัน ในภาพใหญ่ เราให้กำลังใจบุคลากรของภาครัฐในการแก้ปัญหา แต่ในระดับเส้นเลือดฝอย ถ้าเราพอมีกำลังที่จะทำอะไรให้กับคนใกล้ๆตัวได้บ้าง ขอให้เราช่วยกันนะครับ
ในวิกฤติไวรัสโควิด เรารอดคนเดียวไม่ได้ เราต้องรอดด้วยกัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น